Kırk yıl sonra...

 
Kırk yıl sonra, bir nefeslik süre gibi gelip geçen ömrümü teşrih masasına yatırıp kendimi 'yabancı' bir gözle sigaya çekmem kolay değil; bunu yapamam, biliyorum.

'Bu hayat'tan daha ne kadar istifade edebilirim? Hangi mecraların girift kıyılarına komşu olabilir, ne tür derinlikleri göze alabilirim? Hayatımı, 'bu hayat'ın sislerinden koruyabilmem mümkün mü? 'Bu hayat' karşısında, 'hayatım'ı nasıl tanıyabilir ve tanımlayabilirim?

Bürodaki çalışma masamın üzerinde bulunan kızımın fotoğrafıyla göz göze geldiğimde, beni her seferinde sıkıntıya boğan bu ve benzeri soru kümesi, hızla o kritik eşiğe doğru yaklaştığım şu günlerde iyiden iyiye sarsıcı bir hâle dönüşmeye başladı ve yıllardır davranışlarımı sevk ve idare eden kalbimdeki tüm çınlamaların üstünü bir şal gibi örttü; ruhumu tamamiyle esir aldı..

Kendimi şartlandırmanın, yönümü sabit hâle getirmenin ve hedef olarak belirlediğim o noktaya ulaşabilmenin salt beni bağlayan yolunu/yöntemini daha da net ve kalıcı kılmanın tam zamanı belki de bu günler benim için.

Varoluş biçimimi bir 'ideal'in odağı olarak algılamak, anlamak ve anlamlandırmaktan öte herhangi bir ortak paydaya sahip değilim 'ben ve diğerleri' bakımından. Kim bilir, 'dost'luğumu birkaç kişiyle 'sınırlı' tutmamın izahındaki güçlükler, bu tür bir yaklaşımın çeperlerinde gizli belki de..

'Yazı'ya dair hacimli bir ideal oluşturmaya giden yolda ise, hiç şüphesiz, hem öncelenmesi hem de ardında sabırla sebat edilmesi zorunlu görünen kimi hususiyetler mevcut. Kendi payıma, benim için kaba hatlarıyla çerçevelenebilecek olanların iki ana gövdesinden söz edebilirim burada. Şöyle ki:

Yıllar içinde dilimde kökleşip kemikleşen 'harf'lere daha da hassas yaklaşmalı, onları itinayla koruyarak bir kuyumcu edâsıyla saklamalıyım: 'Harflerdir' benim istikbâlim.. 'Ses'imde biriken bunca tozu-dumanı gecenin en köhne odalarında damıtmalı, yalnız benim olan ve yalnız beni imleyen bir ses hüzmesi bırakmalıyım arkamda: 'Seslerdir' benim mâzîm..

Ve ölümün alfabesini ezberlemeliyim artık: (Benim de) yegâne mekânım olacaktır, ölüm..

Kırk yıl sonra, bir nefeslik süre gibi gelip geçen ömrümü teşrih masasına yatırıp kendimi 'yabancı' bir gözle sigaya çekmem kolay değil; bunu yapamam, biliyorum. Üstelik, bir ömrü daima 'içerde' ve 'içinde' kalarak yaşamaya çalışan benim gibi biri için, o 'sızı'ların zamanla nasıl bir 'lûtfa' dönüştüğünü ifade etmenin gereği de yok, imkânı da.. Galiba sırf bu yüzden, ruhumla iddialaştığım ve inatlaştığım günlere gülüp geçiyorum çoktandır. Kalbimi yabancı ve yalancı heveslere kapayalı çok oldu..

Kırk yıl geçti ve ben yıllardır, kendi dünyam adına, sürekli yazının 'hükmü'ne boyun eğmekten yana oldum. 'Yazı'nın albenili atmosferinde hayat ve ışık buldum, serinledim; gün geldi felâha kavuştum, tazelendim ve gençleştim..

Harflerin belirişi ile kendi varoluşum arasında kopmaz bağlar tesis ettiğime inandığıma göre; kendi kendime, ömrümün kalan kısmında da bu 'kaotik' ilişkinin devamının kuvvetle muhtemel olduğunu fısıldamalıyım.

Kırk yıl içinde harfler vasıtasıyla oluşan biricik kimliğimin ve kişiliğimin, dünyaya/hayata sadece bir 'ses' olarak 'katılmak'tan başka bir anlam içermediğini ifade etmekten yanayım burda. Elimden, bunun dışında bir iş gelmediği muhakkak..

Yine de kırk yıl sonra, hücumunu kesmeyi bir türlü başaramadığım bir soru var ki; terazinin öbür ucunda olanca kasveti ve ağırlığıyla ruhumun derinliklerinden bir 'cevap' bekliyor: Bu 'hayat'tan ne kadar istifade edebildim..?

Biliyor, hissediyorum: 'Cevap', kızımın gözlerinde gizli...