|

Hayalinde hâlâ yeşil bir köy var

Pakistan... Dünya yardım elini uzatmazsa koca bir halk yok olacak. Bir insanlık dramının yaşandığı bu topraklarda dolaşırken, bir çocuk ilişiyor gözüme. Saçları düğüm düğüm olmuş, elinde boya kalemi bir küçük yürek. Başımı uzatıyorum, her yer yeşil! Acının üç boyutla kol gezdiği, ülkenin yüzde 20'sini selin vurduğu, bir lokma ekmeğe muhtaç, bir yudum suya hasret kalınan bu çölden bile kurak yerde o, hayalinde hâlâ sımsıcak yaşattığı köyünü 'yemyeşil diyarlar' olarak resmediyor.

Fatma K. Barbarosoğlu
00:00 - 6/09/2010 Pazartesi
Güncelleme: 22:35 - 5/09/2010 Pazar
Yeni Şafak
Hayalinde hâlâ  yeşil bir köy var
Hayalinde hâlâ yeşil bir köy var
Yağmurlu bir İstanbul gününde düştük yola
Havalimanı - 1 Eylül Çarşamba... Yağmurlu bir İstanbul gününde 1 saat 45 dakika süren yolculuktan sonra nihayet havalimanına ulaşıyorum. İlk Kezban Hatemi'yi görüyorum. Ardından Muazzez Ersoy'u. Kameraların birbiriyle yarışan hareketliliğinin nedenini anlıyorum. Muazzez Ersoy, "BM İyi Niyet Elçisi" olarak katılıyor bu seyahate. Makyajsız sade yüzüyle herkesin takdirini topluyor. Havalimanında Pakistan yolcularına çizme ve yağmurluk dağıtılıyor. Zorlu bir yolculukta herkes olabildiğince sıcak ve içten. Uçuş için beklerken Habertürk yazarı Amberin Zaman ile konuşuyoruz. “Siz Pakistanlıydınız değil mi?” diyorum. Gülüyor. “Babam rahmetli Bangladeşli idi diyor. Annem Türk. Biz Pakistan ile uzun yıllar savaştık.” “Aranızda ne fark var?” diye soruyorum. "Türkler ile Kürtler gibi düşünebilirsiniz" diyor. Pakistan'ın eyaletlere bölünmüş olduğunu biliyorum. Bangaldeş'i bu eyaletlerden farklı kılan ne? Amberin Zaman, “Haritaya baktığınız zaman Bangladeş'in neden Pakistan'dan kopması gerektiğini anlarsınız” diyor, “Aralarında Hindistan var.”

İslamabad'da, yani İslam şehrinde kalabalık bir heyet tarafından karşılanıyoruz. Havalimanında ve yolda karşılaştığımız sıkı güvenlik önlemleri, biber gazı hükmünde vücudumuzu esir alan sıcaklıktan arta kalan yorgunluk ile uykuya geçemeden sabaha kavuşuyoruz. Kaldığımız Serena Otel'de kapının altından atılan gazetenin manşeti, uykusuz geçen gecenin sabahını bir kat daha karartıyor: “Lahor'da 33 kişi bombayla öldürüldü” İnsani yardım için bulunduğunuz bir ülkede pazar yeri ve cami çıkışını hedef alarak yapılan saldırılardan haberdar olmak, televizyon seyrederken haberdar olmaya benzemiyor.

KESİF KOKUYA MASKELİ KORUMA

Kızılay'ın Pir Sabak Kampı'nda kurduğu “Mevlana Evleri”den oluşan Kardeşlik Mahallesi'nin açılış törenine katılmak üzere saat 10.00 sularında helikoptere biniyoruz. Kamp yerine varıyoruz. Kesif bir leş kokusu... Maskeler dağıtılıyor. Hiç düşünmeden takıyoruz. Birkaç dakika sonra burada yaşayan insanların karşısına maskeyle çıkmanın ne kadar kırıcı olabileceğini neyse ki erken fark ederek maskelerimizi cebimize koyuyoruz.

HAYALİNDEKİ RENK “YEŞİL”

Çocuklar ellerinde Pakistan ve Türk bayraklarıyla Emine Erdoğan'ın gelmesini bekliyor. Sıcaklığı bilmemenin iyi tarafını, o günün akşamında ısının 60 derece olduğunu söylediklerinde fark ediyorum. Genişçe bir çadıra giriyoruz. Çadırın içinde çocuklar ve dikiş diken kadınlar... Türk Kızılayı kadınları meşgul etmek için dikiş makinesi getirmiş. Kadınlar dikiş dikerken hem kamptakilerin ihtiyacı karşılanıyor hem de bir şeyler üretirken birkaç dakikalığına olsun umutsuzluğun koynundan çıkıyor. Bir köşede çocuklar resim yapıyor. Saçları düğüm düğüm olmuş küçük bir kızın yaptığı resmin her yerini yeşile boyadığını görüyorum. Belki de onun köyü yemyeşil bir köydü. Kampın kurulduğu bölge ise, çöl kadar kurak... Her birinin maliyeti 3500 TL olan “Mevlana Evleri”nin kurulduğu Kardeşlik Mahallesi'nde dolaşıyoruz. Bir “ev”in kapısından içeri bakıyoruz. Yerde çıplak bir bebek, başında binlerce sinek... Bu çocuğu geçmiş yüzyıldan kalmış bir görüntü olmaktan çıkaran şey; başında hızla dönmekte olan vantilatör.

EN AZ 5 KERE İŞİTTİK: "HOŞ GELDİNİZ"

Pakistanlı çocukların “Hoş geldiniz” hitabını belki 5. defa duyuyoruz. Ama son duyuşumuzda ses biraz daha gür geliyor, Emine Erdoğan'ın tören alanına geldiğini anlıyoruz. Pakistanlı ve Türk kameramanlardan oluşan bir “ordu” görüntü yarışında. Biraz önce yere düşmesine sebep olduğu çocuğu kameraman fark etmiyor bile. Tören öncesi Emine Erdoğan kampı dolaşıyor. İyi bir terzi olan Emine Erdoğan, yaşını tahmin edemeyeceğimiz kadar kurumuş kadınlarla terzilik dili üzerinden iletişim kuruyor. O çadırda hem bir “Başbakan eşi”, hem de “yaşlı kadınların evladı” ve “çocukların annesi” olmayı aynı anda başarabiliyor.


Türk Kızılayı'ndan doğal afet eğitimi

Türk Kızılayı Başkanı Tekin Küçükali yeni düzenlemeleri aşkla anlatıyor: “Türk Kızılayı Pakistan'a 2005 depreminde girdi. O tarihten bu yana 11 Türk eleman Pakistanlılara 'Afete Müdahale Eğitimi' veriyor. 5 yılda 2 bin 150 kişiye eğitim verildi. Bu elamanlar Pakistan'da Türk Kızılayı içinde hizmet veriyor.” Pir Sabak Kampı'nda açılışına katıldığımız “Mevlana Evleri”, Türk Kızılay'ı tarafından tasarlanmış bir proje, “afet bölgesinin villası” olarak anılıyor. Çadırların 5-6 aylık ömrü olduğunu, çok insani olmadığını belirten Küçükali, Mevlana Evleri'nin Türkiye'de ilk defa Elazığ depreminden sonra kullanıldığını, uluslararası kullanımının ise Pakistan'da sel felaketi sonrası olduğunu söylüyor. “Mevlana Evleri” 12 metrekare. Çadır büyüklüğünde, içinde ranza ve masa var. Yataklar aynı zamanda koltuk olabiliyor. Tasarım ve imalatı da Kızılay'ın.

Emine Erdoğan'dan hayır yarışı

Uçağımız havalandıktan bir müddet sonra Emine Erdoğan tek tek hepimize "iyi yolculuklar" dileyerek ayak üstü sohbet ediyor. Yıllar öncesinin bir Safer ayının son Çarşambasını hatırlatıyorum kendisine. Recep Tayyip Erdoğan'ın henüz Belediye Başkanı olduğu günler. Emine Hanım, bir grup hanımı Çamlıca'da sabah kahvaltısında bir araya getirdi. Emine Hanım, “Hanımlar, kaza bela def olsun diye Safer ayının son Çarşambasında sadakalarımızı birbirimize hatırlatmak için toplandık” dedi. Emine Hanım'ın kadınları hayırda yarıştırmak konusunda motivasyonunu hiç kaybetmeden sürdürdüğüne Pakistan gezisinde bir defa daha tanık oldum.


Üç boyutlu bir acıydı bütün gördüklerim
Beyhan Bağış (Devlet Bakanı ve Baş Müzakereci Egemen Bağış'ın eşi):

Sayın Hanımefendi önderliğinde iyi ki gitmişiz, iyi ki yaşananları kendi gözlerimizle gördük. Üç boyutlu bir acı var orada. Evlerini, tarlalarını, geçim kaynağı olan hayvanlarını kaybettiler. Pakistanlı anneler, çocuklarının en temel ihtiyaçlarını bile karşılayamayacak durumda. Umutsuzlukları ve kaygıları yüzlerinden okunuyor.



Basit bir sel değil, bir halk yok oluyor
Ayşenur Bahçekapılı (AK Parti İstanbul Milletvekili):

Burada yaşanan bir insanlık dramı. Çaresizliğin insanı ne kadar yıkan bir şey olduğunun burada farkına vardım. Çok sıkıntılı anlar yaşadık; ama uçağımıza atladık ve işte evlerimize dönüyoruz. Onlar ise oradalar, o koşullarda günlerce, aylarca, yıllarca yaşayacaklar. Unutamayacağım bakışlar var zihnimde. Pakistan'da yaşanılan, basında gördüğümüz gibi bir sel felaketi değil, Pakistan'da halk yok oluyor! Felaketin yanında siyasi veya ekonomik nedenlerden dolayı Pakistan bir yarınsızlık içinde.


14 yıl önce