Nasıl da zor bir hayattı Virginia Woolf'unkisi... Bu dünyanın kirliliği erken bulaşmıştı ona... Bu kirliliğin o büyük ve amansız boşluğuna düşmekti onun nasibi... Bu halin biçimlenmesi kalıyordu ona yaşamak ve yazmak için... O da öyle yaptı ömür boyu... Izdırap çekti ve yazdı... Çocukluğunda başlayan -kimbilir belki de dehasını ve dolayısıyla sanatını besleyen- bu acı onu kuralsız ve kutsalsız bir yaşama hazırlıyordu. Kuralsızlık ve kutsalsızlık; her anarşist için nasılsa öyle... Kuralı ve kutsalı kendisinin koyması yani... Hayatından çok sanatında görülen bu içsel kargaşa, bu bir türlü yuvasını bulamama, bu huzursuzluk ve bunalım -hem de ne bunalım!...- hayatına mal olacak, ama edebiyata çok şey kazandıracaktır... Fakat hayat da bir eser değil midir sanki?...
Üç yaşına kadar konuşamamış, ebeveynini bu yüzden telaşlandırmış bu çılgın, aykırı ve uyumsuz kız, daha sonraları bütün kardeşleriyle birlikte uyuduğu odalarında geceler boyu anlattığı hikayeleriyle hazırlanıyordu geleceğine... Dilin imkanları ve hayal gücünün muhteşemliği hikayeleri dinleyen kardeşlerinden çok kimbilir belki de onu büyülüyordu... Dilin ve hayalin ona fark ettirdiği şey şuurunu aydınlatıyor ve o gerçekten de zamanından önce büyüyordu... Önemli bir dönemdi o devir: Dostoyevski öldükten bir sene sonra doğmuştu Virginia.. Marcel Proust ile aynı yıllarda yaşayacaktı... Oscar Wild fırtınası henüz dinmemişti. Sacher-Masoch hayattaydı. Rimbaud'un anısı tazeydi. Gide ve Zweig gibi devlerin mevsimiydi... Nietszche öleli de çok olmamıştı... Avrupa'nın zihin serüvenindeki hareketlilik sürüyor ve tıpkı Virginia Woolf gibi cinnet karanlığı ile deha parıltılarının arasında gelgit yapıyordu koca kıta. Ne garip?.. James Joyce ile yaşıttı Virginia, her ikisi de aynı rüzgarlı, dik ve tehlikeli bir dağa tırmanıyordu... Bilinç ve zihin bulanıklığı, yoğunlaşan ve genişleyen anlarla uğulduyordu her ikisinin de duyduğu gerçek... İşin tuhafı bu isimler gerçekten sıra dışı ve hepsi tam bir günahkardı...
Virginia daha henüz küçük bir kızken üvey ağabeyinin tasallutunu hatırlar ölmeden bir yıl kadar önce ve kayda geçer... Çocukluğu mudur kirletilen yoksa cinsiyeti mi? Aslında bütün bir ömrü tarazalanmıştır Virginia'nın... Daha sonraki yıllarda yaşayacağı şeyler bu hasarlı mizacı daha da hassaslaştıracak hayata karşı, olağanın dışına çıkmaya zorlayacaktır... Mevcut olandan kaçış, içe kapanış, üst oluş - Dostoyevski'nin aksine hayatın değil, zihni olanın daha gerçeküstü olduğuna, dolayısıyla asıl olanın, kıymetli olanın bu olduğuna inanır Woolf- onun hayatının idaresini ele alır... Dalgalar'da, bu nesirden fazla şiirden eksik metinde, o zihin aydınlığını, o iç alem zenginliğinin ferahlatıcılığını yakalamaya ve göstermeye çalışır... Becerir bunu... Zira o dış hayattan kaçarken, bir korkuyu, güvensizliği, tedirginliği da ardında bırakmak ister ve bilincin enginliğine sığınır.. Nasıl sığınmasın ki?
Dış dünyada yaşadığı birçok olumsuzluk vardır. Nişanlanmıştır ama bunun doğru olup olmadığını bilmiyordur... Ayrılır... Kocasına karşı kadınca hemen hemen hiçbirşey hissetmiyordur, ama saygı duyuyordur... Erkek veya kadın eşcinsellerin olduğu çeşitli derneklere gidip geldiği için ruhu, günah duygusu ile kıvranır... İntihar girişimlerinin ikisi istediği gibi neticelenmemiştir ve hayat ona ağır gelmektedir... Kendini hem kıymetli hem değersiz görüyor, Kirillov gibi olmasa da varlığının ispatı olarak ölmek istiyordur. Eserleri için yapılan sert eleştirilere tahammül edemiyordur. 40 yaşında, kendinden 10 yaş küçük, kendini kadından ziyade erkek gören Vita Sackville-West ile tanışır ve tuhaf bir ilişki başlar... İki ünlü kadın yazar birbirlerine hem hayrandır hem de iktidar savaşına girişir.. Aslında her ikisi de birbirlerinde olmayanı seviyordur.. Fakat kirli ve yanlış bir sevgidir bu, yer yer de çirkin ve kötü... Zihni temellendirmelerinde haklılıklarını ve doğruluklarını göstermeye çalışsalarda da aslında ikisi de biliyordur bu ilişkinin günah dolu olduğunu ve o yüzden de beyhude yere haklılıklarını söyleyip dururlar.. Ama ruh intikamını alır... Her ikisi de hakaretlere varan ifadeler kullanmaya başlamışlardır.. Evet Virginia daha kibar ve nazik davranır ama zehir zehirdir...
Garip bir çekicilikle bu ilişki Virginia'nın son ve kesin intihara kadar sürer... Yaklaşık yirmi yıl... Vita da tıpkı Virginia gibi çocukluğundan itibaren haksızlığa, belki de tasalluta uğramış bir kadındır... Onun hayatı da zordur ve sıra dışı olmayı istiyordur... Virginia ve Vita'yı birbirine ruhlarında besledikleri bu sıra dışı olma ihtirası kaynaştırmıştır dersek haksızlık etmiş olmayız... Birbirlerine yazdıkları mektuplarda bu tuhaf ikili ruh hali, yani hem sevme hem aşağılama görüldüğü için aynı zamanda iki kadından ziyade iki sanatçının iktidar kavgasını da okumuş oluruz... Hem bedensel hem zihinsel tuhaf bir hazdır onlarınkisi... Anlaşılmaz bir şekilde birbirlerine sığınırlar zaman zaman... Sonra ne olursa olur hakaretler başlar yine... Virginia kocasını da seviyordur, Vita'yı da ama bu her ne olursa olsun sağlıklı değildir, Virginia bir gün bunu anlar.. Virginia için hakikatin perdesi aralanmış ve o saadeti yok olmakta bulmuştur... Hayata katlanamıyordur artık.. Sıra dışı yaşayan ve yazan Woolf hayatın dışına da sıra dışı bir şekilde mesut bir cinayet/intiharla çıkar...
Virginia Woolf'un yeğeni Quentin Bell bu sıra dışı yaşam öyküsünü "Yaşam Bir Rüyadır, Uyanmak öldürür" adıyla kaleme almış. Çok emek verilmiş güzel bir çalışma... Mütercim Zehra Savan'a ve Everest Yayınları'na Woolf için gösterdiği gözükaralık için tebrikler... Vita- Voolf mektuplaşmaları da Louise DeSalvo ve Mitchell Leaska tarafından derlenmiş. Vita'nın hırçın ve küstah ifadeleri, Woolf'un o asil mukabeleleri ile nasıl yumuşamış ve zaman zaman zavallılaşmış doğrusu okunmaya değer... Mefkure Bayatlı Türkçe'ye kazandırmış bu çalışmayı... Agora Kitaplığı'ndan Virginia hayranlarına mükemmel bir jest...
Virginia Woolf -Vita Sackville Mektuplaşmaları
Mitchell Leaska,
Agora K., 425 sayfa
Yaşam Bir Rüyadır, Uyanmak Öldürür
Quentin Bell
Everest Y., 698 sayfa
Sevgilim, yine çıldırmak üzere olduğumu hissediyorum. O korkunç yeniden yaşayamayacağımı hissediyorum. Ve ben bu kez iyileşemeyeceğim. Sesler duymaya başladım.Odaklanamıyorum. Bu yüzden yapılacak en iyi şey olarak gördüğüm şeyi yapıyorum. Sen bana olabilecek en büyük mutluluğu verdin. Benim için her şey oldun. Bu korkunç hastalık beni bulmadan önce birlikte bizim kadar mutlu olabilecek iki insan daha düşünemezdim. Artık savaşacak gücüm kalmadı. Hayatını mahvettiğimin farkındayım ve ben olmazsam, rahatça çalışabileceğini de biliyorum. Bunu sen de göreceksin. Görüyorsun ya, bunu düzgün yazmayı bile beceremiyorum.. Söylemek istediğim şey şu ki, yaşadığım tüm mutluluğu sana borçluyum. Bana karşı daima sabırlı ve çok iyiydin. Demek istediğim, bunları herkes biliyor. Eğer biri beni kurtarabilseydi, o kişi sen olurdun. Artık benim için her şey bitti. Sadece sana bir iyilik yapabilirim. Hayatını daha fazla mahvedemem. Bizim kadar mutlu olabilecek iki insan daha düşünemiyorum.
