Paris'te geçen filmin konusu şöyle: Varlıklı bir ailenin 11 yaşındaki çocuğu Paloma oldukça zeki bir kızdır. Çevresindeki insanların kayıtsız ve amaçsız bir şekilde yaşam sürdüğünü görmek, içine kapanmasına neden olmuştur. Paloma'nın hayatını anlamlı kılma adına bulduğu çözüm 12'inci doğum gününde intihar etmek olur. Apartmanlarına taşınan Bay Kakuro Ozu, Paloma ve onun gibi içe dönük bir karakter olan apartman görevlisi Renee'ye hayatın farklı yüzlerini gösterecektir.
11 yaşında intiharı düşünen bir kız çocuğu… Kulağa çok tuhaf geliyor değil mi? Bir çocuk neden intihar etmek ister? İnsanların zengin-yoksul olarak tasnif edildiği bir çevrede varlıklı bir ailenin kızı Paloma ama varlıklı da olsa herkesin gideceği yerin aynı olduğunu düşünüyor. O yüzden “Önemli olan hangi yaşta öldüğün değil, ölürken ne yaptığındır” diyor ve ölümünü, dolayısıyla hayatını anlamlı kılacağına inandığı intihar hazırlıklarına başlıyor. Paloma hayatın anlamını arıyor; çünkü çevresindeki insanların hayatlarındaki anlamsızlıkları görüyor.
Çevresindeki varlıklı insanların konformist tutumları, bencil ve kendinden başkasına değer vermeyen, birbirinin yüzüne bakmaktan dahi aciz halleri onu hayattan soğutmuş ve hayatın anlamsız olduğunu düşünüyor. Herkes öyle kendi dünyasında ki, çevrelerinde yaşayan insanların gerçekte kim olduğundan bihaber. Birbirlerini yüzlerinden ya da isimlerinden değil, giydikleri giysilerden ya da ünvanlarından tanıyorlar. Değişen kıyafetleriyle birlikte, o insana yaptıkları muamele de ansızın değişiyor. Bu insanların mutlulukları gibi hüzünleri de sahte. İnsani hassalarını kullanmak yerine, her sabah yutulan bir depresyon ilacıyla hayatlarına anlam katmayı umuyorlar.
Paloma'nın yaşadığı apartman, modern insanın sürüklenmekte olduğu anlamsızlık girdabının bir cüzü adeta. Çevremize baktığımızda konformizm hastalığa tutulmuş bir dolu insan görüyoruz. Hayattan beklentileri kendi rahatlarından ibaret olan bu insanlar bir türlü mutluluğu bulamıyor ama durmadan mutluluğun peşinden koşuyorlar. Bu yüzden gazetelerin bir köşesinde her gün stres ve depresyon reçeteleriyle bu insanların mutsuzluklarına çözüm aranıyor, reklâm ilanları bu insanları satın alma odaklı mutluluklar peşinden sürüklüyor. Sevginin, aşkın yerine cinsellik ve pornografi yerleştiren de yine bu insanların anlık mutluluk ve haz arayışı arayışları…
Geçtiğimiz hafta sokağa her çıkışımda, internete her girişimde bu insanların varlıklarını bir kez daha hatırlamış oldum. Zira geçtiğimiz hafta insanlık tarihinin önemli sayfalarının yazıldığı bir haftaydı. Dünyanın her yerinden, akıl ve vicdan sahibi her birey Mavi Marmara'da ve daha da önemlisi Gazze'de yaşanan zulme dur demek için ellerinden gelen ne varsa yapmak için uğraştılar. Geçtiğimiz hafta zaman her zamankinden farklı aktı, uykunun ve yemeğin tadı her zamankinden farklıydı. Ama Palamo'nun apartmanında ve çevremizde yaşayan konformistler için geçtiğimiz haftanın diğerlerinden hiçbir farkı yoktu. Onlar Taksim Meydanı'nda Mavi Marmara kahramanlarını ve yardım gemilerini kurtarmak için bulunan topluluğun yanından geçip İstiklal Caddesi'ne aktılar. Sonra paylaşım sitelerine orada eğlenirken çektirdikleri fotoğraflarını eklediler. Fotoğraflarına yorum gelince mutlu oldular. Yaşanan onca olayın onlar için anlamı ise “Kimseye sormadan yola çıktılar, başımıza iş açtılar. Ya savaş çıkarsa” sözleriyle sınırlı kaldı.
Mavi Marmara'da yaşananlar Paloma'nın sözüne anlam katmış ve insanın canını verirken ne yaptığının ne kadar anlamlı olduğunu bir kez daha göstermiş oldu. Ancak ölümün anlamlı olması için yaşamın da anlamlı olduğunu unutmamak gerek.
Yaşamaya Değer yalnızca dört kopyayla vizyona giren mütevazı bir yapım. İyiliği iyilikle anlatması, olumsuzlukları anlatırken çirkin tasvirlere yer vermemesi dolayısıyla seyirci üzerinde pozitif duygular uyandırıyor.
Orijinal Adı: Hedgehog
Yönetmen: Mona Achache
Senaryo: Mona Achache, Muriel Barbery
Tür: Komedi, Dram
Yapım: Fransa, İtalya 2009
Oyuncular: Josiane Balasko, Garance Le Guillermic, Togo Igawa, Anne Brochet, Ariane Ascaride, Wladimir Yordanoff, Sarah Lepicard
