Türkiye'de yaşanan sancıları, kimi insanların hala zaman tünelinde kalmaları ile izah etmek mümkün diye düşünüyorum.

Şöyle ki:

Tek parti döneminden kalma kimi fotoğrafları hafızanıza getirin...

Fakir, üstü başı perişan, ayakkabıları delinmiş, şalvarlı, poturlu, kadınsa başları bağlı, muhtemelen çarşaflı, her hallerinden tükenmişlik akan insanlar... Anadolu halkı...

Ve yanı başlarında çizmeli, fötrlü, redingotlu, golf pantolonlu ve belki de atlı ve eli kamçılı simalar... Cumhuriyet Halk Fırkası mensupları veya vali, kaymakam, tahsildar gibi yöneticiler...

Nasıl baktı acaba o yöneticiler Anadolu insanına?

Herhalde zavallılıklarına acımışlar ve "kurtarılması gerekli" bir topluluk olarak değerlendirmişlerdir.

Kurtarmak...

Denebilir ki bu sihirli kelime, Cumhuriyet tarihi boyunca yönetici-halk ilişkisinde çok belirleyici rol oynamıştır.

Kurtarmak, o kadar kapsamlı bir muhteva kazanmıştır ki, zaman içinde halkın kendisine rağmen kurtarılabileceği noktasına varılmıştır. Bu noktaya varılmıştır çünkü, halkın o hali içinde kendisi için neyin iyi neyin kötü, neyin gerekli neyin gereksiz olduğunu bile düşünme imkanı bulunmadığı farzedilmiştir.

Kurtarmak, sadece fakirlikle, perişanlıkla sınırlı kalmamış, buna zemin teşkil ettiği düşünülen "hayat telakkisi" de kurtulunması gerekli bir halk zaafı olarak görülmüştür.

-Sen bilmezsin, biz biliriz... yaklaşımı egemendir.

Operasyonlar, operasyonlar yapılır... Hepsi halka rağmen gibi görünse de halk içindir!

Çok partili hayata geçerken "halkın doğru seçim yapıp yapamayacağı" konusunda tereddütler vardır.

Çünkü halkın rüşdüne erdiği inancı henüz oluşmamıştır.

1950 seçimleri şok niteliğindedir.

"Çarıklı, şalvarlı, poturlu, çarşaflı insanlar kendileri için yapılanları yok farzedip, başkalarını yönetime geçirmişlerdir." Bu, kabul edilemez bulunur. Ve bu ruh durumu, sonraki yıllarda da devam eder. Ve bir biçimde "Zaman tüneli"nde yaşamaya dönüşür.

O fotoğraftaki CHP kadrosu veya yönetici grup, halktan hep kendilerine "kurtarıcı" muamelesi yapmasını, şükranla yaklaşmasını bekler, aykırı davranışlara da fena halde bozulur.

Bir "Kurtuluş şablonu" vardır ve halk onu adım adım izlemek zorundadır. "Kurtarıcı" ise, sürekli denetim halindedir. Acaba şablon zorlandı mı?

On yıllar geçer ve halkın rüşdüne erdiği bir türlü kabul edilmez. Askeri müdahaleler, hala "kurtarma" ve "rota düzeltme" söylemlidir. Toplumu tanzim amacı taşır. Halk seçime gider, yanlış seçim yapar, yanlış yöneticiler seçer, Başbakan yanlıştır, Meclis yanlıştır, hükümet yanlıştır!!!

Asker gelir düzeltir!!!

80'inci Cumhuriyet yılı...

Acaba kaç nesil geçti?

Bu kadar süre içinde toplum rüşdüne ermedi mi?

Kendi kılık kıyafetini, düşüncesini, yolunu seçecek kişilik kıvamına ulaşmadı mı?

Hala bu topluma bir vasi mi gerekiyor? Hala bu toplum o perişan toplum mu?

Eğitim kurumları niye var?

Eğer bu ülkenin gençlerine yeterli bilinci yükleyemiyorsa, eğiriyi doğruyu seçme yeteneği sağlayamıyorsa, neden var bunca eğitim kurumu?

Sorular böyle sorulabilir. Başka türlü de sorulabilir:

-Yoksa halk yeterli bilince ulaşmıştır da, halka zaman tünelinden bakan bir grup hala o gerçeği kavramamakta direnmekte midir?

-Yoksa halk hala "egemen azınlık" rolünü oynamakta direnen gruba, "Ben kişiliğine saygı isteyen bir toplumum, bunu herkesin idrak etmesinin zamanı geldi" mi demektedir?

-Yoksa, bu giyim kuşamlarına varıncaya kadar tüm hayat tarzlarını tanzim etmeye kalkıştığımız, düşüncelerini bile belirleme iddiasında bulunduğumuz gençler, "Yeter artık, kimse bizi tanzim etme yetkisinde değil" mi demekteler?

-Yoksa yukarıdan aşağıya tanzim döneminin geçtiğini mi haykırmakta milyonlarca insan.

Çocukların bile özgün bir kişilik bilincine ulaştığını gözlemlediğimiz bu ülkede, koca bir halkı yukardan aşağı tanzim etmeye kalkışmak... İşte zaman tünelinde kalmak bu demek...

Artık halka bir misyon düşüyor: Zaman tünelinde kalanları kurtarma misyonu...

AHMET TAŞGETİREN

Künye

Temsilcilikler

Abone Formu

Mesaj Formu