İğde kokusu

Gecenin bir vaktinde, balkona çıktığımızda, nereden geldiği belli olmayan bir dal iğde kokusu bize de ulaşıyor.

Gayrıihtiyarî gülümseyerek "Aaa.. İğde değil mi bu.. Vay be.. Demek iğdeler çiçek açtı. Bahar önümüzden geçmiş gidiyor haberimiz yok"... diyoruz.

Yok çünkü ülkenin havasını çürümüş çöp kokuları istila etti.

Balık Ankara'dan kokar misali, ayyuka çıkan yolsuzluk, entrika, dolap, oyun, ihanet, fitne, düzen havadisleri insanımızın kalbini, ruhunu, hissiyatını neredeyse dumura uğrattı.

Piramidin tepesinden eteklerine doğru yayılan kokular, bütün müesseseleri kapsadı. Bundan çok değil on-yirmi yıl öncesinde ortaya atılacak olsa, belki bir yıl üzerinde konuşulacak olan bir skandal, üç günde ömrünü tamamlıyor, onun ardından ondan bin beter bir başkası patlıyor.

Devleti dolandıranlardan biri bu işi usulüne uygun yapamadığından mıdır nedir, yakayı ele verince cürmüne yakışır bir merasim ile tutuklanıyor, günlerce televizyon kameraları karşısında yaptıklarını naklediyor.

Hemen bütün ihalelerin suyu ısınıyor.

Yolsuzluk yol oluyor.

Banka mabed, para mabud...

Neyse ki baharın bütün bu olup bitenlere aldırmadığını anlıyoruz.

Birden gökyüzü bulutlarla kaplanıyor, boşanan sağanak bütün yolları, evleri, çatıları, duvarları, sokakları, arabaları yıkıyor; çöpleri önüne katıp götürüyor.

Yeniden bir temiz toprak kokusu. Bir yaprak, böcek, ot, ağaç, çiçek ve iğde kokusu. Tabiat arınmaya, tövbeye, yenileşmeye çağırıyor bizi.

Yeniden doğuşun yolunu gösteriyor.

İçimize çektiğimiz hava ciğerlerimiz ile birlikte ruhumuzu, hissiyatımızı temizliyor sanki.

Mahalle mescidine liseli öğrenciler geliyor. Namazdan sonra şadırvan avlusunda oturup fıkıhtan, edebiyattan, bahardan konuşuyorlar.

Bakın şu küçük sarı saçlı kız, şıpıdık terlikleri ile komşu teyzelere aşure götürüyor. Dede sarman kedi ile birlikte torununu okşuyor. Kumrular tahtaboşa yeni bir yuva kuruyorlar.

Ülkeyi çürüten kadroları, madrabazları, dolandırıcıları, alçakları ve onların medyatik varlıklarını umursamıyorum.

O sarışın küçük kıza, liseli gençlere, dedeye ve sarman kediye güveniyorum.

Ve tabii bir de şu delirmiş iğde kokularına.

Bu ülke Cenab-ı Hakk'ın rahmetine açılmış ellerin ormanına yaslanmıştır. Temiz alınların, merhametle kabaran yüreklerin, gözyaşına boğulan yüzlerin vatanıdır. Medyanın paslı aynasından yansıyan karanlık tablonun zifiri ufkumuzu karartamaz.

Dua bize yeter.

Allah bes, bâki heves...