Savaş ve estetik

Modern sanatçılar, ve özellikle postmodern düşünürler estetik ve savaş, modern savaş ilişkisi arasında zorunlu bir ilişki kurarlar. Marinetti gibi modernist sanatçılar savaşı modern sanatın en gelişmiş boyutu olarak ele alırken, Walter Benjamin gibiler savaşın estetikleştirilmesine karşı uyarır.

Filistin-İsrail çatışmasının medya ortamına yansıyış biçimi, savaş ve estetik, siber savaş, iletişim(le) savaş kavramlarının yeni boyutları üstüne tekrardan düşünmeye; küçük planda oynanan savaş oyununun medya ortamında nasıl bir boyut kazandığını gözlemleme imkanı verdi.

Yoğun sembollerle dolu bir Kudüs gibi bir mekanda yoğun sembolik anlamı olan bir savaş verildi.

Metafizik boyutun maddi aleme galebe çaldığı Mescid-i Aksa'ya yönelik fizik alemin en kaba türünde bir gövde gösterisine karşı sapan taşlarına bindirilmiş sembolik mesajların sinyali algılar dünyamıza girdi.

Modern savaş eğer modern sanatın en gelişmiş boyutunu sergiliyorsa bunun en iyi örneği iki İsrail askerinin linç edilmesinden sonraki İsrail saldırısında yaşandı. Medya tüm sanal maharetini sergileyerek ölümü/katliamı estetikleştirmeyi başardı. Füzelerin isabet gücü, geri Filistinliler'e ait barbar saldırı odaklarını berhava ederken görüntüledi. Bu görüntüler ne olduğu belirsiz binanın önünde İsrail askerlerin ölümüne sevinen kalabalığın histerik sevinçlerinin üstüne monte edilince savaş iyice estetikleştirilmiş oldu. Kitle iletişim organları bir kez daha savaş kazandı.

Bütüncül anlamda müstehcen bir savaşı estetize ederek modernleşememiş Filistinliler'e karşı savaş kazandı.

Bir duvar dibinde, babasının yanıbaşında hedef atışına maruz kalan Filistinli çocuk çoktan unutuldu. Helikopterden çekilmiş füze atışları ne kadar isabetli! Bu çocuk ne kadar terörist be brader.

"Savaş mimarisi" kuramcısı Paul Virilio'nun deyimiyle süslenmiş ölümler modern sanatın estetiğini tamamlıyor. Savaş mimarisinin mimariyi silikleştirdiğini, şehri ortadan kaldırdığını söylese de Virillo, Mescid-i Aksa hâlâ insanın oluşumuzun metafizik mimarisinin anlamını yitirmediğini, sonunda onun yoğunluğu modern estetiğe galebe çalacağını göstermiyor mu?

Filistin-İsrail çatışması, kutsala dayanarak/istismar üstüne inşa edilmiş modern estetik gibi duruyor yakamızda. Hepimiz bu modern estetiğin en gelişmiş boyutunu üstümüzden silkeleyip atmak durumundayız.

Körfez Savaşı için müstehcen savaş diyen postomdoren duruş modern estetik ya da kıyım tekniği hakkında ne düşünürler?

Bugün Cuma. Mescid-i Aksa, bir şehrin bir medeniyetin, bir tarihi çizginin en son çizgisinde durduğunu, hâlâ mimarisi olan şehirlerin varlığını hatırlatarak isyan edişinin üçüncü haftası.

Filistin'deki gerilimin hangi dönemeçten geçtiğini Mescid-i Aksa'daki tepki ya da sükûnet belirleyecek. Mescid-i Aksa bir kez daha konuşacak, profan bir dünyanın estetize etmeye çalıştığı vahşetin perdesini indirecek. Son söz Mescid-i Aksa'nın yani Kudüs'ün olacağını hatırlatıyor.

Kadim zamanlardan kalma heybet boyutunun modern estetiğe karşı meydan okuyarak, görüş açımızı kapatan vizörlere karşı ufkumuza giriyor.