Geçici bir veda yazısı...

Birşey hem geçici olacak, hem de "veda" diyecek, ne kadar anlamsız değil mi? Anlamsız olan çok şey var hayatımızda, belki de bir anlam atfederek yaptıklarımızdan çok, anlamsız bulduğumuz halde içine düştüğümüz haller belirliyor hayatımızı.

Gerçekten, tam bir rasyonalite içinde, ölçüp biçerek, hesaplayarak yaptıklarımızın bir gün içinde gerçekleşme oranı nedir acaba?

Bana sorarsanız, toplumun ve kendimizin "akıllılık" saydıklarımızın bir günde gerçekleşme oranı birkaç dakikayı geçmez.

Bir günün ve hayatın geri kalanının ezici büyüklüğünün hepsi, "hesaplarımızın tutmayan taraflarının", "ölçümüzün şaştığı anların" ve "akıllıca bulmasak da keyfe keder bir tutumla yaptıklarımızın" ürünüdür.

Ya da ne bileyim, yaptıklarımızdan çok yapmadıklarımız belirliyor belki de hayatımızı.

Büyük rehberimiz Nietzsche'nin dediği gibi "kutsal hristiyani sevginin arkasında derin ve büyük bir nefretin saklanması"na benzer birşey bu.

Her aşkla bir nefreti örtüyoruz belki de ve her nefretin ardında bir cesaretsizliği emziriyoruz.

Yalanı gerçeğinden daha çok "insani hakikat"in.

Bundan belki de "hakikat"le en sorunlu beraberliği insanoğlunun yaşaması.

Yaşadıklarımızı mı söylüyoruz, yoksa söylediklerimizi mi yaşıyoruz o bile belli değil.

Oynadıkları roller gerçek hayatlarından daha gerçek olan aktristler gibiyiz.

Bir imajın peşinde koşup, kafasını gerçeğin taşlaşmış sertliğinde parçalayanlar zaten efendilerimiz.

Ölüm bile uyduruk artık.

Ölenleri alkışlayarak uğurlamaya başladı halkımız.

Hiçbir genç kızın gelinliği bugünde yaşamıyor artık, geleceğe de kalmayacak, annelerinden miras alıyor artık genç kızlar gelinliklerinin masumiyetini, genç gelinliklerine beden giydiren ise fiyatı borsaya tâbi olan makaslar.

Böyle işte, söylediklerini yaşayan, yaşadıklarını söyleyemeyen bir topluluğun ortasında kıpırtısızca durmaktan başka yapabileceğimiz birşeyin kalmadığı bu noktadayız.

"Selamet istiyorsan kıyılardadır, ama hazine ise hedefin, denizin ortasına açıl" diyen Sadi-i Şirazi'nin sözünün kavgacıları yok, müsvedde ruhlu takipçilerin ve işportacı hasımların meydan söylevleri boğuyor kulakları.

Hakikatten mazlumlara giden yolun ebediyen kapalı olduğunun en acı biçimde anlaşıldığı noktada, mazlumlarla kol kola olmaktan hakikate giden bir yolu arıyoruz, umutla.

Bütün bu oyunculuklar içinde sizlerden biraz daha yoğunlaştırılmış bir seyircilik için izin istiyorum.

Gençliğimin vakanüvisti haline gelen Eliot, hayatımın bundan sonrasına da kalemini sarkıtmaya niyetli görünüyor...

Eliot'ın "Nisan en zalimidir ayların," dizesini okuduğum günden beri yakamı bırakmadı Nisan, ayrılıklarını av köpekleri gibi paçalarıma saldı.

Nisan'ın gülümseyen yüzündeki inci gibi dişlerin canımı acıttığı kadar hiçbirşey acıtmadı ruhumu bugüne kadar.

Yine Nisan geldi ve hesapta olmayan bir ayrılık kapıyı çaldı. Neyse ki, bu geçici ve düşük yoğunluklu bir ayrılık...

Beş hafta kadar yazı yaz(a)mayacağım.

Özel bir program nedeniyle beş hafta kadar yazıdan ve sizlerden uzak kalacağım.

Biraz daha yoğun bir seyircilik iyi gelecek belki de, belki de daha kötü olur keyfim, kimbilir.

Beş hafta sonra yazıya döndüğümde, memlekette bir sürü gelişme olmuş olacak ve sanki on yıllık bir değişim, iyi ya da kötü yönde gerçekleşecek.

Bir sürü seçimi, kendi seçimim olmayan bir mecburiyetle yazıdan uzak kalarak izleyeceğim.

Allah nasip ederse tekrar görüşürüz bu köşede...

İyi bakın kendinize...

"Nisan en zalimidir ayların" diyen Eliot'a da fazla kulak asmayın. Keyfinize bakın...