Leyla'nın gözleri

Üç mahkûm, tedavisi yapılmadığı için cezaevinde hayatını kaybetti: Hanım Baran... Mehmet Canpolat... Uğur Gündoğan...

Bu haber televizyon bültenlerinde yer almadı.

Az tirajlı bir iki gazete hariç, yazılı medya olayı hiçbir sayfasında görmedi.

Ölümlerin yaşandığı gün Show TV'nin haber bülteninde Reha Muhtar, tedavisini tamamlamış, hasta yatağından mutlu ve yaramaz gülücükler dağıtıyordu hayranlarına.

Ameliyat geçirmiş.

Sıradan bir anchormanın geçirdiği sıradan bir ameliyat niçin bizi ilgilendirsin ki?

İlgilendiriyormuş...

Tanıkların ifadesine göre, Reha Muhtar narkozun etkisi geçince "birşeyler" istemiş.

Önce anlaşılamamış ne istediği.

Meğer "Kameram nerede... Kameramı isterim" diyesiymiş.

Yarım saat boyunca, Reha Bey'in "hususi" hayatı konusunda bilgilendirildik. Meslek aşkını gözyaşları içinde, biraz da gıptayla izledik.

Eşitlerden bir "eşit" olarak sağlık sorunlarını ekranlara taşıyan, konuklarıyla ağlayıp gülen, çoğu zaman da kamera önünde misafir gibi süzülen Reha Muhtar'ın "meslek aşkı", ne hazindir ki, cezaevlerindeki ölümleri görmüyordu.

Reha ameliyat oldu kurtuldu...

Ama Murat Dil, Sevgi İnce ve Leyla Büyükdağ tedavi için Adalet Bakanlığı'nın iznini bekliyor.

16 yaşındaki Sevgi İnce kalbine saplı iki kurşunla yaşıyor.

Murat Dil kanser hastası.

Leyla Büyükdağ tedavi gecikirse görme duyusunu tamamen yitirecek.

Leyla Büyükdağ'ın kardeşi Yusuf Büyükdağ, "Çalmadığımız kapı kalmadı" diyordu, "Tedavi izni alamadık. Leyla şu anda gözlerini kaybetmiş durumda. Bundan sonra tedavi işe yarar mı, ondan emin değiliz."

Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk, gazeteci Musa Ağacık'ın, "Devlet güvencesindeki hükümlü ve tutuklular nasıl oluyor da öldürülüyor?" sorusuna şu cevabı veriyordu:

"Cezaevinde herkes eşit muameleye tâbi tutuluyor."

Eşit muameleden, nedense, Aczmendiler, İbdacılar, DHKPC'ciler nasibini alamıyor.

Alaattin Çakıcı'yı ihtimam ve nezaketle tedavi altına alıp tomografisini çektiren, hatta "10 günlük ilaç tedavisi cevap vermezse ameliyata başvuracağız" diyen yetkililer, ideolojik gerekçelerle yatan mahkûmların ölmesine (belki de öldürülmesine) seyirci kalıyor.

Ağacık soruyor:

"Herkes eşit muameleye tâbi tutuluyor. Peki, Çakıcı'nın cezaevinde beş yıldızlı oteldeki gibi yaşaması?"

Adalet Bakanı'nın cevabı şöyle:

"Hiçbir bakan cezaevlerinin her bakımdan yüzde yüz mükemmel konumda olduğunu söylemedi."

Hikmet Sami Türk naiv, hassas bir insan.

Eminim ki, cezaevindeki ölümler onu da derinden yaralıyor.

Nitekim, "Filistin askısı" ve "Hortum Süleyman" konusunda tepki göstermiş, bu iki olayı sahiplenen Emniyet Genel Müdürü Turan Genç'le İstanbul Valisi Erol Çakır'ı açık bir dille eleştirmişti.

Hatta, daha da ileri gitmiş, adı geçen iki devlet görevlisinin TCK'nın ünlü 312. maddesiyle yargılanması gerektiğini söylemişti:

"Emniyet Genel Müdürü Turan Genç ve İstanbul Valisi Erol Çakır kalkıp da Hortum Süleyman'ı ve Filistin askısını sahipleniyorsa, suç teşkil eden bir fiili savunuyor demektir. TCK'nın meşhur 312. maddesi budur işte. Gerçekten de uygulanması gereken hukuki müeyyide budur."

Daha önce de yazmıştım; hiçbir cezaevi yönetmeliği, tutuklu ve hükümlülere ekstradan eziyet etme hakkı bahşetmez, bahşetmemektedir... Ama, yasa, yönetmelik ve uluslararası sözleşmelerle güvence altına alınmış "mahkûm hakları" ülkemizde ne yazık ki sökmüyor.

Duyarlı, naiv, hassas Hikmet Sami Bey'den ricamızdır:

Lütfen arada sırada cezaevlerin dolaşıp hükümlülerle, hükümlü yakınlarıyla görüşünüz, şikâyetlerini dinleyiniz... Alaattin Çakıcı'ya gösterilen ihtimamın, çeyreğini bari olsun, diğer mahkumlara gösterilmesini sağlayınız.

Bu, hepimiz için, öncelikle bir "insanlık görevi"dir.