Eski Türkiye'yi önce zihinlerde aşmak gerek

 
Zihinlerde aşılamayan eski Türkiye'nin bagajlarından kurtulmak için Meclis marifetiyle bu köhnemiş sayfa kesin bir şekilde kapatılmalıdır.

Bu kadar insanın bu kadar büyük bir arzuyla değişim istemesine rağmen herşeyin yerinde saymasını nasıl açıklamalı? Madem bu kadar insan değişim istiyor ve madem artık değişim sadece entelektüel bir tercih olmaktan çıkarak "yapısal ve pratiksel bir zorunluluk" haline geldi, o halde nedir değişimin önündeki bu aşılmaz engel?

Bir çok sebep sayılabilir, ama en temeli herhalde değişim isteyenlerin ne istediklerini bilmek konusunda açık bir bakışa kavuşamamış olmalarıdır. Kafa karışıklığını da aşan birşey var burada. Çinlilerin "Alışkanlık demirden bir gömlektir" dediklerine benzer bir durum var. Dünyanın en tehlikeli şeyidir alışkanlık ve siyasi bir tutumun "harcı" haline geldiğinde bir toplum için tam teşekküllü bir felakettir.

Süleyman Demirel'in yeniden Cumhurbaşkanı olması için yapılan tartışmalar, bu toplumun başına ne geliyorsa kendi elleriyle getirdiğinin en temel kanıtı durumundadır. Bu tesbit, Süleyman Demirel'in şahsı ile ilgili değerlendirmelerin bu seferlik dışında durarak bu yargıya varıyor. Çünkü Demirel'in kişisel başarısına ya da başarısızlığına ilişkin bir saflaşmanın seyrine göre şekillenmeyi bile reddetmeliydi bu tartışma. Demirel çok başarılı bir devlet adamı olsa bile böyle bir tartışma yapılmamalıydı ve Demirel'in görev süresini uzatmak kimsenin aklına bile gelmemeliydi.

Yıllardır bu ülkenin başında olan birini yeniden seçmeyi düşünmek, bu ülkenin insan kaynaklarına dönük anlamsız bir dışlamanın eseri olduğu gibi aynı zamanda geleceğine dair ne kadar "kısıtlı bir ufuk çizgisine" sahip olduğunun da işaretidir. Sistem kuramayan, organizasyon kabiliyeti sıfır düzeyinde seyreden, kaba iktidar ilişkilerinin her yere sirayet ettiği bir düzeneği inatla sahiplenen ve en önemlisi de vatandaşlarına karşı güvensizlik zırhını kuşanmayı pek seven bir devletle geleceğe bakmaya çalışıyor bu toplum. Ve, bu derece "düşük bir algı düzeyi" ile dünyaya baktığı için de gördüğü tek şey kendi başarısızlığının mazeretleri oluyor sadece.

İşte Süleyman Demirel'in şahsı ile bağımlı ya da bağımsız, Türkiye'nin artık geride bırakılması gereken düzeninin "genetik kodları" bunlardır. Süleyman Demirel'in işgal ettiği makamlar gereği "sembolize ettiği Türkiye", geleceğine önem veren bir toplumun bugüne kadar çoktan "eski Türkiye" olarak etiketlemesi gereken bir Türkiye'dir. Oysa, Demirel'in yeniden seçilmesi sonucunu doğursa da doğurmasa da Türkiye hiç yapmaması gereken bu tartışmayı yapmış olmanın yükü altında şimdiden yeterince ezilmiştir.

Meclis içinden veya dışından Cumhurbaşkanlığı için bir çırpıda birkaç aday çıkarılabilecekken, bunun Süleyman Demirel'in damgasını vurduğu Türkiye'nin hantallığı altında görünmez olması, değişim isteyenlerin eski Türkiye'yi kafalarında aşamadıklarını gösteriyor. Çünkü göstergeler bakımından eski Türkiye'nin aşılması gerektiğini görmemek imkansız gibi birşey. Bu zorunluluğa rağmen eski Türkiye, eşiğinde durulan geleceği tüm ağırlığıyla eziyorsa, mesele bu ülkenin "zihinsel haritasının" çarpıklığındadır.

Yumurta tavuk hikayesini bir kenara derhal bırakarak, zihinlerde aşılamayan eski Türkiye'nin bagajlarından kurtulmak için Meclis marifetiyle bu köhnemiş sayfa kesin bir şekilde kapatılmalıdır. Meclis hem misyonu, hem kendi siyasi ağırlığını korumanın gereği olarak gerekeni yapmalı ve Türkiye'nin önüne geleceğin kapılarını açmalıdır. "Kurucu Meclis" kavramı ve pratiği bende çok olumsuz çağrışımlar yapar. Fakat bu Meclis farklı bir kurucu iradeyi beyan ederek Türkiye'nin "zihinsel haritası adına kurucu bir radikallik" üstlenmelidir. Kendi içindeki alternatiflerden birini cumhurbaşkanlığına seçmeyi bir ilkesel tercih olarak çerçevelemelidir.