Apo zirvesinin gizli tutanakları

 
Biz de artık Avrupalı sayılırız. Avrupa'ya karşı ayıp etmemek için Abdullah Öcalan'a karşı nazik davranmalıyız.

Bakmayın Ecevit'in gözlerini kapatıp direksiyonu sımsıkı tuttuğuna. Ekonomimiz otomatik pilota bağlandı. Diğer işler de... Gündemimizde bir mesele kaldı. Hayati bir mesele...

İdam...Yani bir insanı darağacında boğmak.

Büyük bir iş. Kafasında, hayatın ve ölümün ne demek olduğuna dair bir fikir olan hiçkimsenin kolay kolay cesaret edemeyeceği kadar büyük bir iş.

Bir insanın boğazı, derme çatma bir iskelenin ucuna bağlanmış yağlı ipe geçirilecek. Yerdeki sehpaya bir tekme vurulacak ve adam ya 5-10 dakika ya yarım saat bir saat ipin ucunda çırpınacak. Sonunda ölecek.

Mesela bir başbakan... Bir bakan... Veya iki bakan.

Veya bir yazar.

Anlı şanlı yargıçlar, anlı şanlı duruşmalar, anlı şanlı cellatlar.

Böyle bir yetki kime verilebilir?

* * *

İnsan canına kıymak da büyük, çok büyük bir iştir.

Abdullah Öcalan'ın bu konuda fikri var mıdır acaba?

Herhalde vardır.

Peki nedir?

* * *

Apo zirvesi daha yapılmadı. Ama, zirvede nasıl bir hava eseceği konusunda uzlaşmaya varılmış. Şöyle ki:

Avrupalılar uygar insanlardır. Evde, sokakta, çarşıda, pazarda, toplantılarda, birbirlerine karşı nazik davranırlar.

Mesela, bir restoranda yemek yerken, karşılarındaki adama bizim alışık olduğumuz üzere "şu tuzluğu versene lan" diye hitap etmezler. "Lütfen şu tuzluğu verir misiniz?" derler.

Bazı Avrupa filmlerinde, polislerin sanıkları ikna etmek için tekme ve tokat gibi gayrı medeni vasıtaları kullandıkları doğrudur. Ancak bunlar, muhtemelen Avrupa'daki marjinal grupların yaptıkları filmlerden alınmış sahnelerdir. Avrupa'yı bağlamaz.

Biz de artık Avrupalı sayılırız. Avrupa'ya karşı ayıp etmemek için Abdullah Öcalan'a karşı nazik davranmalıyız.

Milliyetçi Hareket Partisi meselenin çok hassas olduğu kanaatindedir. Bu hassasiyet dikkate alınmalı, MHP'ye iyi davranılmalı.

Bugünlerde basına da çok görevler düşüyor. Apo'nun adının başına konulan "Kanlı terör örgütünün bebek katili, kana susamış elebaşısı" gibi dilbilgisi kurallarının anasını ağlatan tamlamalar kısaltılmalı.

Apo'nun yerine D'Allema'yı assak vatandaş kabul eder mi acaba? Ama onu asamayız değil mi, adamla sonradan yüz göz olduk. Yunanistan'ı da asamayız, Clinton bizi kan kardeşi yaptı... (Kan kardeşi demeyelim MHP kızıyor.) N'apsak bilmem ki...

Şu şehit ailelerini izne göndersek nasıl olur?

* * *

Bu film çevrilirken senaryoyu dokuz kez değiştirmişler.

Hani nerde final?

MAKİNİST SEEESS... Makinist suuss! 10 dakika ara, müzik, alaska frigo, gong, reklamlar, Necef Kasesi.

Şşşşşt. Seyirci birazdan uyuyacak.

Akif Hoca da ahirete göçtü

Bu yazının bitiminden birkaç dakika sonra Arif Altunbaş aradı. Mehmet Akif İnan Hoca'nın rahmet-i Rahman'a eriştiğini bildirdi. Demek, dünya çilesini bitirip bayrama öyle girmek takdir olunmuş.

Akif Hoca'yı ilk defa 1978 yılında Balıkesir'de dinlemiştim. Kulakları çın çın çınlasın, Fehmi Usta ile birlikte gecenin bir yarısında Gar'dan alıp bir otele götürmüştük. Rasim ve Alaeddin Özdenören, rahmetli Cahit Zarifoğlu, Erdem Bayazıt ve Akif İnan... Bu güzel adamların hepsinin, Mavera Dergisi'nin bir odasında birarada olduğu günlere gittim birden. Rasim Abi'nin, "Cahit, anlat bakalım, Fethi Ağabey'i ilk ziyarete gidişinizde nasıl olmuştu?" diye sorduğu günlere. Akif Abi'nin "terk-i da'va diye bir şey var" dediği günlere... Ya da, Arapça'nın kaşını gözünü yararak konuşmaya çalıştığım sırada yine Akif Abi'nin kelime bulmama yardım ettiği günlere... Hepsinin, o günlerine de, bu günlerine de selam ediyorum. Bir gönül adamı, bir derviş, bir şair, bir öğretmendi Akif Hoca. Son zamanlarında bu sıfatlarına bir de sendikacılık eklenmişti. Nasıl bir Ağabey ise, öyle bir sendikacıydı. Allah garik-i rahmet eylesin.