'Şimdi İstanbul'da olmak vardı'

"Milano'ya gidiyorum yemeğimi yeyip, birkaç arkadaş ziyaretinde bulunduktan sonra dönüyorum. Çünkü Milano'da canım sıkılıyor. Fakat İstanbul'da can sıkıntısı nedir bilmiyorum." İtalyan asıllı gazetecinin yazdıklarını okuyunca biraz kıskandı belki. O İstanbul'da yaşıyor da kendisi yaşayamıyor diye. Biraz sonra bir türlü alışamadığı Eskişehir'e geri dönmek üzere yola çıkacaktı. İstanbul'u o da seviyordu sevmesine. Özlüyordu. Fakat yaşadığı şehre uyum sağlamak için en evvela İstanbul'u unutmak gerektiğine, İstanbul'u yaşanmaz bulmak gerektiğine inandırmaya çalışıyordu kendini bir iki yıldır. Eskişehir'de olup da İstanbul'da olmayanların listesini tutup kendini mutlu etmeye çalışıyordu mesela. Ama nedense bir sürü insanın hiç takılmadan okuyup geçeceği yazıya takılıp kalmıştı. Milanolu bir gazeteciyi böylesine eğlendirecek ne vardı İstanbul'da?

Bu düşüncelerle direksiyonun başına geçti. Kıvrım, kıvrım kıvrılan sanki sadece yayalar için inşa edilmiş olan sokak aralarında sürdü arabasını. Karşısına başka bir araba çıkmasın diye dua ede, ede. Fakat o da ne önündeki otomobil karşı istikametten gelen bir otomobil ile burun buruna geldi. Her iki şoför de birbirlerine "burası tek yön yanlış girmişsin" diye bağırdı. Ee suçu gelin etmişler de güvey giren olmamış. Sen yanlış girdin, hayır esas sen yanlış girdin derken öndeki arabanın şoförü kapıyı açıp aşağı indi. Birden ortalık eski bir Teksas filminin karesine dönüştü. Yanlış yolda olduğunu söyleyen adamın yanına ağır, ağır gitti. Kavga çıktı çıkacak. Etrafta da kimseler yok. Kavga çıksa tek şahit kendisi. Şahit olduğuna mı üzülsün çoluk çocuğun vurdulu, kırdılı bir sahneye tanık olduğuna mı?

Ağır çekim yürüyen adam elini cebine attı. Eyvah silah filan. "Çocuklar koltukların altına inip başınızı ellerinizle kapatın." Hay Allah nereden girmişti bu sokağa! Gazetedeki yazıyı düşüneyim derken...

Adam arandıkça arandı. E yani, silah bozuk para değil ki! O da ne. Cüzdanını çıkardı. Haa demek ki polis filan olmalı. Kimliğini uzatıp "Bak aslanım bu yolları bana sen mi öğreteceksin gibi bir şeyler söyleyecek herhalde. Neyse o zaman kavga filan olmaz. "Eğilmenize gerek kalmadı kalkabilirsiniz çocuklar."

Öteki adam başını sadece otomobilin camından çıkarmakla yetiniyor. Aşağı inip dayılanmıyor neyse ki. Cüzdanını karıştıran, karıştırdıkça karıştırıyor, ne beceriksizmiş yahu! Filmlerde polis kimlikleri şöyle tak diye muhatabın gözüne sokulacak şekilde çıkarılıverir. Adam bavulun içinde saç tokasını arayan kadın gibi didikliyor para cüzdanını. Cüzdanın o gözüne bakıyor bu gözüne bakıyor.

Silah çekilmeyeceğini anlayınca etraftan da bir iki kişi otomobilin çevresini sarmakta gecikmiyor. Hemen ikiye ayrılıyor seyirciler. Otomobilin içindekini haklı görenler, otomobilin dışındakini haklı görenler olarak. O da ne? Cüzdanını didikleyen adam yüz dolar çıkarıp havada sallıyor. "Var mısın 100 $ bahse?"

Önce silah çekecek zannedilen, arkasından polis kimliğini göstereceği tahmin edilen kişi saptığı yönün doğruluğu üzerine bahse girecek bir kumarbaz çıkıyor.

Orada bulunan herkes olayı, adamı, 100 $ kendince yorumlarken; Eskişehir yolcusu Dr. Hanım "demek bu" diyor köşe yazarının içinde açtığı izin üstünden geçerken. "İstanbul'da hayat kumar hükmünde geçip gidiyor. Kimilerinin hep kazandığı, kimilerinin hep kaybettiği."