Aaa, dua ediyorlar!

Olimpiyatları seyrederken dikkatimi çekti. Çok zor ve çok anlamlı yarışların (diyelim, herhangi bir daldaki finalin) öncesinde sporcular farklı konsantrasyonlar içinde, ama hepsi de aynı yoğunlukla, bir süreliğine dünyaya sırtlarını dönüp dua ediyorlar. Laik ve çağdaş büyük Türk sporcuları hariç, hemen bütün sporcular ya eğilip dizlerinden birini yere koyarak, ya istavroz çıkararak ya da ellerini birleştirip alınlarına götürerek (kendi inançlarınca) başarı için, vücut güçlerinden bir adım ötesi için soyut ve aşkın bir güce büyük bir içtenlikle yalvarıyorlar.

Aklıma geldi de; bu oyunlar bizim Atatürkçü Düşünce Derneği ya da Çağdaş Yaşamı Destekleme Derneği tarafından düzenlenmiş olsaydı, yarışın en zor basamağı için dua eden bu sporcular diskalifiye edilirler miydi? En azından hoş karşılanmazdı sanırım.

"Başbakanlık Spor Takip Kurulu" derhal harekete geçer, söz konusu sporcuları "İrticayı Destekleyen Sporcular Listesi"ne alırdı herhal.

Çünkü ülkemizde, "vücudun kaba ölçülerini" aşmaya matuf bir adım ne kadar insani olursa olsun, birilerinin kaşlarının arasında hemen bir kırışıklığın belirmesine neden oluyor. Kendini aşmaya yönelik, çemberin dışına doğru her adım, velev ki bir bale adımı kadar zarif olsun, anında cezalandırılıyor.

Halkımızın çoğunluğu nasıl kendi dilini kağıt üzerinde görmekten ürküyorsa, muktedir elitlerimiz de, her çetin soyutlamadan o derece ürküyorlar ve onu nerede görürlerse hemen eli silaha atyyorlar. Oysa vücudu aşamayan bir milletin medeniyet sahibi olduğu nerede görülmüştür. Vücut, biyolojik varlığımızı sürdürmekten başka neye yarayabilir ki:

Peki niçin ve nasıl var olacağız? O adımı çemberin dışına doğru atmadan ne bu soru anlam kazanabilir; ne de cevaplarından herhangi biri.