Olmadı ki gözüm

Bak, nerden nereye... Kitabında "Kürtlerin şeytan soyundan geldiğine" dair rivayete yer veren ünlü politikacıyı dinlerken aklıma üşüşüverdin.

Sen de olur olmaz her mahfilde "Kürt" olduğunu, halkların kardeşliğini savunduğunu söyleyip, tabiri amiyane ile "şimşekleri" üzerine çekmiyor muydun?

Kürtçe bir şarkı yapıp kasetine koyacak, bir de klip çekecektin.

Bu klibi yayınlayacak "yürekli insanlar" arıyordun.

Var mıydı ki o insanlar?

"Kürt realitesini tanıyoruz" sözüyle başlayan kısmî sulh, kimliklerin inkarına dayalı bir şizofrenik ortama elvermişti ve sen ummadığın, beklemediğin, istemediğin halde, "yangına körükle giden adam" pozisyonuna düşüvermiştin bir anda.

O meş'um 12 Şubat 1999 akşamı...

Magazin Gazetecileri Derneği Ödül Töreni'nde, "ödüllüler"den birisi olarak yaptığın konuşmada, "Yeni albümümde Kürtçe bir parça okudum. Kürtçe şarkıya bir de klip çekeceğim. Bu klibi yayınlamayanların tepesine bineceğim" deyip, bir anlamda kendi ipini çektin.

Olayın devamını 13 Şubat 1999 tarihli Milliyet gazetesinden okuyalım:

"Davetlilerden bir kısmı, Kaya'yı yuhalarken, bazıları şarkıcının üzerine yürüdü. Bu arada Kaya'ya çatal-kaşık fırlatarak tepki gösterenler de oldu. Tartışmalar sürerken sahneye çıkan Serdar Ortaç, repertuarına '10. Yıl Marşı'nı aldı ve programına bu marşla başladı. Salondaki 600 davetli ayağa kalkarak Ortaç'a eşlik etti. Parçaya, elleriyle tempo tutan konuklardan çoğunun marşı Kaya'nın oturduğu masaya dönerek söylemesi dikkat çekti. Bu arada aralarında Ayna grubunun da bulunduğu davetliler, Ahmet Kaya'yı sahneden indirmek istedi. 'En İyi Haber Spikeri' ödülünü alan Reha Muhtar da, gerginliği yatıştırmak için, geceye katılan bütün sanatçı ve ünlüleri 'Memleketim' şarkısını söylemeleri için sahneye davet etti. Müzikseverlerin 1974 Kıbrıs Çıkartması sırasında Ayten Alpman'dan dinlemeye alıştığı parçayı, sahneye çıkan Ajda Pekkan, Berna Laçin, Reha Muhtar, Sibel Turnagül, Fatih Ürek, Emel Sayın gibi ünlülerin oluşturduğu koro yorumladı. Salonda bulunan davetliler de, onlara eşlik etti."

"Ahmet Abi'nin Gemisi"yle biriktirdiklerini, böylece, bir gecede alıverdiler elinden.

Artık, şarkıcı Ahmet Kaya değil, bir "vatan haini", bir "bölücü", bir "şerefsiz"di sözkonusu olan.

İpini çekmelerine neden, bence, o gece orada sarfettiğin birkaç cümlecik değildi; ne olduğunu, nereden geldiğini, hangi düşünceye yakınlık duyduğunu çok iyi biliyorlardı da...

İşte...

İçinde bulunduğun hal, nasıl derler, "tolore edilebilir" bir "sapma"ydı, o kadarcık kusur da olurdu artık.

Ne zaman ki, "Anamın örtüsüne uzanan eli kırarım" gibilerden sözlerle "lanetli" mahfillerde boy göstermeye başladın, o zaman "bitirmeye" karar verdiler işte.

Bitirdiler de...

Ahmet Kaya olmasa da olurdu.

Bir de, "güya" senin suretinden, senin tıynetinden bir "vatansever" bulup "Protest müziğin tahtına" oturtuverdiler. Ama senden andaç "sürekli bir yerlere savrulma, çarpıp dağılma korkusunu taşıyan varoş ahalisinin halini, ruhiyatını" anlamadılar, anlayamazlardı.

"Asla hesaba katmadığım yalnız yıllarımı yaşıyorum; sürgünde olmayı hazmedemiyorum" diyordun.

Ben de, açıkçası, gömlek kravat, ful aksesuar, namazsız niyazsız, gömülmeni hazmedemiyorum.

Müziğin, görüşlerinin güzel-çirkin, doğru-yanlış oluşu bir yana, "ate" olmadığını biliyorum ve buna şehadet de ederim.