"Yaşama sevinci"

Sabah bilgisayarımın başına geçmiş "Gündemin hangi başlığı üzerine yazayım acaba?" diye düşünüyorum. Gelgelelim, bir önceki gece müzik aracılığıyla yaşadığım doyurucu deneyimin etkisi sürüp gidiyor. "Demek," diyorum, "bu kez tam bir 'Pazar Yazısı' olacak yazdıklarım!"

6 Ekim gecesi Antik Efes Büyük Tiyatro'da Carl Orff'un ünlü yapıtı "Carmina Burana" sergilendi. T.C. Kültür Bakanlığı ve Almanya Kuzey Ren Westfalya Eyaleti Başbakanlığı'nın himayesinde, iki kardeş kent belediyesinin (Kuşadası ve Marl) işbirliğiyle ve Kuşadası Lions Kulübü'nün katkısıyla gerçekleştirilen girişim ortak bir kadronun ürünüydü: İzmir Opera ve Devlet Balesi solistleri, korosu ve çocuk korosu ile Gerhard Mercator Üniversitesi orkestra-korosu ve Kuzey Ren Westfalya Eyaleti oratoryo korosu birlikte sahne aldılar. Girişimin kapsamından, doğurduğu kaygılardan olsa gerek, "inişli çıkışlı", ama sonuçta "başarılı" bir performans izledik.

Carl Orff'un yapıtı tanıtılırken sık sık basmakalıp bir tanım kullanılır: Yapıtın kişide "yaşama sevinci" uyandırdığı söylenir. Her ne kadar benim duyumsadıklarım başkaysa da, bu kez yapıttan "yaşama sevinci" doğduğu kesin: Kuşadası'na eski konumunu kazandırmak için ciddi ve içtenlikli bir çaba gösterdiğine inandığım Belediye Başkanı Sn. Fuat Akdoğan, o gece, elde edilen bütün gelirin -yanılmıyorsam- "Yaşama Sevinci" adını taşıyacak olan "Kuşadası Özürlüler Köyü"nün yapımında kullanılacağını vurguladı bir kez daha. 20 Ekim'de Marl'da, 21 Ekim'de Duisburg'da yinelenecek gösterilerin geliri de aynı "Yaşama Sevinci"ne katılacak.

Gerçi, gösteri sonunda tiyatronun basamaklarından inip Ephesos kentinin sokaklarında yürürken, kendimi -Nietzsche'nin tanımıyla- tarihin kalıntıları arasında "başıboş dolaşan kendini beğenmiş sorumsuzlar"dan biri gibi duyumsamadım değil, ama hep "düşünsel bir soğukluk"la yaşanmaz ya, bilgisayarın başına oturduğum sıra bile bu "gevşeme"nin tadını çıkarmaya bakıyorum ben.

Kimi okurların "Futbol'du, Japon Strateji Sanatı'ydı, Devlet Kuramı'ydı, Merkez Sağ Meselleri'ydi derken, bir bu konudan söz etmediği kalmıştı!" dediğini duyar gibiyim. Öyleyse daha az şaşırtıcı bir başlık üzerine yazmayı deneyeyim. Neredeyse Cumhurbaşkanlığı Seçimi günlerinden beri, bu köşede, Sn. Ahmet Necdet Sezer ile ilgili pek olumlu değerlendirmelere rastlamamış olsanız gerek. Öncelikle, bir yanlış anlamanın önüne geçmek için, eleştirilerimin temelini son on yıldır "siyasallaşmakta olan" Cumhurbaşkanlığı Makamı'nın bu konumunda kökten bir değişiklik olacağı kaygısının oluşturduğunu, yoksa Sn. Sezer'e yönelik "kişisel" bir olumsuz bakışı yansıtmadığını yinelemek zorundayım. Bu düzlemde, Sn. Sezer'in TBMM'nin açılışında yaptığı uzun konuşmanın geleceğe yönelik "bütünsel bir siyasal tasarı"nın izdüşümü olmasını umduğumu, Cumhurbaşkanlığı'nın "siyasal tutumu"nun daha incelikli (ve karşıdakini bütünlemeye yönelik) yöntemlerle kurulmasını beklediğimi belirteyim.

Ama Sn. Sezer'in konuşmasında beni çok daha hoşnut kılan bir yön var: Sn. Sezer'le "siyasal yeğlemelerimiz" pek örtüşmemekle birlikte, dil konusunda benzer bir tutumu "yeğlediğimiz", dahası "eylediğimiz" anlaşılıyor. Sn. Sezer'in dil anlayışını hemen hiç "esneklik" göstermeksizin meclis kürsüsüne taşımasını alkışlıyorum (Duyuyorum, kimi okurlar yine "Bir bu eksikti!" diyor).

Bize özgü bir düşünüş-kavrayış yordamı kurmanın yolu salt dilin "yinelenen" öğelerini değil, "yenilenen" öğelerini de tanıyıp anlamaktan geçiyor. Ne var, Sn. milletvekillerimizden biri açılış konuşmasını dinlerken "anlamak için lügat lazım"deyivermiş. Böyle serzenişlerle avunacağına, kendini geliştirmek için önüne çıkan fırsatı kullansa, örnekse gidip bir "sözlük" edinse, ne dersiniz, bunun düşündüğü kadar zorlu bir uğraş olmadığını görebilecek mi? Yoksa, tam da milletin meclisinde, biraz dokunaklı bir yazgı yaşadığının ayırdında değil mi?