Şimdiki çocuklar bir alem; sizin anlamadığınız, daha doğrusu anlamak istemediğiniz yalın gerçekleri bir çırpıda anlıyor ve size de anlatıyorlar. Geçenlerde mevsim temizliğini yapmak üzere -galiba son defa- eve yardımcı bir kadın gelmişti. Giderken ücret olarak 20 milyon isteyince, ben gayrıihtiyarı bir "vay canına" çekmişim. Bizim delikanlının dikkatini çekti. Benim neden hayret nidası çıkardığımı anlayınca sormasın mı: "Baba sahi bir profesörün günlüğü kaç lira?" Başlangıçta böyle bir soruyu neden sorduğunu doğrusu pek anlayamadım. Bir profesörün günlüğünü hesaplayınca tehlikeli bir vadiye girdiğimizi hissettim. Ama artık çıkış mümkün değildi. "Profesörlükteki kıdemine ve yabancı dil tazminatı alıp almadığına göre değişir" diye idare-yi kelam edeyim istedim. Ama nafile. "Baba farzet ki on yıl kıdem almış ve tabiatıyla yabancı dil biliyor, yevmiyesi kaç lira bir profesörün?" "Vallahi yirmi iki ila taş çatlasa yirmi dört milyon arasında değişir" dedim.

Bir ufak bilgi vereyim. Ellerinizden öper beni sıgaya çeken oğlum ilköğretimin son sınıfında. Anadolu liselerine girmek için kursa gidiyor, geceyi gündüze katıp hazırlanıyor. Tabii ben de teşvik olsun diye ikide bir okumanın fazileti, önemi hakkında nutuk çekiyorum. Bu temizlikçi kadın eve gelene kadar da bu nutukların bayağı bir etkisi görülüyordu. Hay Allah keşke ailece mevsim temizliğini biz yapsaydık. Oğlum devamla demesin mi: "Yani baba şimdi ben en iyi bir anadolu lisesini kazansam, orayı bitirip yine kurslara gidip, günlerimi zehir edip bir gayretle üniversiteye girsem..." Ben lafın nereye geleceğini anladığım için sözünü kesmek istedim: "Oğlum, faraziyeler üzerine hüküm yürütmeyi bırak!" Faydası olmadı. "Baba lûtfen cümlemi bitireyim. Diyelim üniversiteyi de bitirip akademik kariyeri seçsem, yüksek lisans, doktora, doçentlik, profesörlük diye senelerimi heba etsem geleceğim noktada günlük ücretim hiçbir yetişmişlik istemeyen şu yardımcı kadından sadece iki bilemedin dört milyon fazla olmayacak mı? Değer mi baba Allahaşkına... Anadolu lisesi sınavlarına hazırlığı filan bırakayım, şimdiden bu işe başlayayım, profesör olacak yaşa gelene kadar bir servet biriktiririm."

Beni üzen nokta oğlumun öğretim üyeliğini hafife alması değil, okumanın, akademik kariyer yapmanın cazibesinin bir anda onun gözünde bitmiş ve dolayısıyla anadolu lisesi sınavına hazırlanmanın gerekli olduğu inancının tükenmiş olması. Ben tabiatıyla bütün talakatimi kullanarak okumanın para kazanmakla doğrudan ilişkili olmadığını anlatmaya çalıştım. Ama ne derece ikna oldu bilemiyorum. Şayet yetkililerin oğlumu tekrar çalışmaya ikna edici başka metodları varsa benden esirgememelerini özellikle rica ediyorum.

Rica ediyorum, çünkü eğer etkili ise bunu akademik kariyere başlamaları ülke adına faydalı olacak ancak ekonomik sebepler dolayısıyla bundan uzak duran kabiliyetli gençleri ikna için de kullanmak istiyorum. Belki benim oğlumun anadolu lisesini kazanması pek o kadar önemli değil. Ama eğer bu ücret politikasıyla gidersek akademik kariyer, ancak başka yerde iş bulamamış kimselerin yöneldikleri bir alan olacak. Ülke için bunun önemsiz olduğu söylenemez.

Oğlum bu tartışmada öldürücü darbeyi sona saklamış. Giderken ne dese beğenirsiniz. "Baba moralini bozmak istemem ama yardımcı kadınlar sizden daha avantajlı onların ekstraları var." Hışımla "neymiş o?" dedim. "Ne olacak, kahvaltı ile öğle yemekleri de ev sahibine ait. Bunlar en az dört milyon eder. Giderken zaman zaman aldıkları hediyeler de cabası. Siz bu yaşta meslek değiştiremezsiniz ama, gelin yol yakınken bu 'şansı' ben kaçırmayayım, anadolu lisesini filan bırakayım da bu işe soyunayım. Hem aile bütçesine de katkım olur, unutmayın!.." Bu son darbeye dayanamadım. O günden beri konuşmuyorum keratayla...

M.AKİF AYDIN

Künye

Temsilcilikler

ReklamTarifesi

AboneFormu

MesajFormu