Vaktiyle Doğu Klasikleri'nin birinde okumuştum. Bir şiir yazıcısı, yaşadığı bölgenin en üst idarecisine koltuğunda bir demet şiirle ziyarette bulunmuş. İdareci, şiirleri okumuş. Bozuntuya vermeden "Peki" demiş. Şiir yazıcısı; "Nasıl buldunuz eserlerimi?" diye sorunca, idareci soyluluğu düşürmemek için "fena değil" demiş. İyice yüzsüzleşen şiir yazıcısı "Vali"nin kulağına eğilip: "Bu şiirleri ayak yolunda yazmıştım efendimiz" deyince, idareci: "Belli zaten yazdıklarından oranın kokusu geliyordu" demiş.

Dört İsrail askerinin Yaser Arafat'ın karargahının duvarına işeme niyetiyle hikayedeki şiir yazıcısının tutumu aynı ruhsal dışavuruma dayanır.

Gösteri... Yüzsüzlük... Alçalma.

Duvara işeyenler kendi elbiselerine etmiş olsalardı kendi kendilerinin sefili olacaklardı. Fakat duvar gibi maddi bir nesneye uçkur çözmekle aslında daha nelere ve kimlere uçkur çözebileceklerini göstermek istemişlerdir. Eşyanın savunmasız varlığı karşısında onu hiçleştirmeye yeltenenler karşılarına canlı bir varlık çıktığı zaman nasıl davranacaklarının da provasını yapmış olmuyorlar mı?

O dört İsrail askerinin temsil ettiği yüz, bize dönebilecek mi? Eğer yüzleriyle birlikte bize döndükleri zaman bunun anlamı ne olacak? İmgesel olarak bu neyin karşılığıdır?

Evet, tarih çişini tuıtamamakla insanlığımıza birşey söylemek istiyor. Bu, insanlığın, hangi kanadının duvar, hangi kanadının bu manzarayı seyredenler tarafında olduğunu gösteririr. İşeme eylemini yapanlar eğer seyredenler tarafına dönme cesaretini bulabilirlerse artık insanlığın sonundan değil, kıyametinden söz açmak gerekmez mi?

Tarihin çişini doğru okumak gerekir.