Amerika'nın Ankara Büyükelçisi Robert Pearson ile Başbakan Tayyip Erdoğan neredeyse eş zamanlı açıkladılar: Washington Irak'ta Türk askeri istiyor... ABD büyükelçisinin Washington'dan ilettiği talebi anlamak kolay da, Başbakan Erdoğan'ın sözlerinin hükümetin talebe olumlu yaklaştığı biçiminde yorumlanmaya müsait oluşunu anlamak hayli zor...

Washington'un askerî gücüne güvendiği ve o güveninde yanılmadığı ortaya çıktı; zaten, ihtilâfın en başından itibaren, "ABD askerî açıdan başarısız olur" iddiasını seslendiren aklı başında kimse yoktu. Savaşa karşı çıkanlar, gerektiğinde "Pandora'nın kutusu" benzetmesi eşliğinde, savaş-sonrası durumun tehlikelerle dolu olduğuna dikkat çekiyorlardı. Savaş oldu, bitti, ABD'nin bugünlerle ilgili ciddi bir projesi bulunmadığı artık bütün çıplaklığıyla görülüyor. Savaş öncesi açıklanan takvimin hiçbir işlerliği ve değeri de kalmadı.

İşin daha da dikkat çekici tarafı, ABD işgal yönetiminin, aradan geçen bunca günden sonra bile, önünü pek göremediği gerçeğidir. Evet, 25 kişiden oluşan bir yönetim ilân edildi, ancak o heyette yer alanların temsilden epey uzak kişiler olduklarını fark etmek için 'Irak uzmanı' olmaya gerek yok. Asayişi sağlamakta zorlanan işgal güçleri, memleket özlemiyle kıvranan kendi askerleri tarafından da sıkıştırılıyor...

Bu durum da savaş-öncesi pek çok kez burada dile getirdiğimiz tezleri doğruluyor: Washington'daki şahinler açısından önemli olan Irak'ın askerî tehdit olmaktan uzaklaşması ve petrol gelirlerinden mahrum kalmasıydı; bundan öte amaçlar ya reklâma dönük abartmalar, ya da "Amerika'dan fazla Amerikancı" çevrelerin şahinlere atfettikleri temelsiz değerlerdi.

Bu durumun giderek daha fazla anlaşılır olması ABD'nin karşısındaki tehlikeyi büyütüyor. Irak'ta ilk günlerin heyecanı geçip işgalci güçlerin en temel beşerî ihtiyaçları karşılamakta yetersiz kaldığı görülünce, Iraklıların sükuneti bozulmaya yüz tuttu. Beğenilmeyen yeni yönetim bu süreci daha da hızlandırma potansiyelini içinde barındırıyor. Bazı çevreler, günde en az ikiye çıkan Amerikan askeri zâyiatını Saddam Hüseyin'in örgütlenmesine bağlama eğiliminde; oysa, şu andaki direnişin örgütsüz olduğu haberi daha doğru gibi... Amerika açısından esas korkulması gereken, sağda solda patlayan silâhların yerini örgütlü eylemlerin almasıdır. Irak'a yeni atanan komutanın olan-biteni 'gerilla savaşı' olarak yorumlaması tehlikeyi anladığının işareti...

Bu yüzden de, ABD, Irak'ın en sorunlu bölgelerinde görev yapan kendi askerlerinin sayısını azaltmak istiyor; bulduğu formül ise Türkiye gibi ülkeleri devreye sokmak... Epey bir süreden beri Ankara üzerinde Irak'a asker gönderme yönünde baskı yapıyor ABD; bu baskının Dışişleri Bakanı Abdullah Gül'ün Washington ziyareti öncesinde yoğunlaştığı da dikkatten kaçmıyor.

Daha önce de burada Irak'a asker göndermenin yanlışlığından söz ettiğimiz için aynı argümanları tekrarlamak niyetinde değiliz; ABD, yalan ve dolanla başlattığı savaş yüzünden üstlendiği ve daha sonra BM'den çıkarttığı kararla pekiştirdiği 'işgalci güç' olma sorumluluğunu başkalarına devredemez. Nitekim, Hindistan ve Fransa, ABD'nin asker talebine olumsuz cevap verdiler. Türkiye'nin daha farklı davranması için bir sebep yok...

ABD Irak'ta tıkandığını görebilmeye başladıysa onun görüşünü yeniden flulaştırmanın âlemi yok. Irak'ta bundan sonra yapılması gereken, işgalci güçlerin bölgeden çekilmesini bir takvime bağlayarak, geçici dönemin askerî sorumluluğunu BM'ye bırakmaktır; Iraklılar 'barış gücü' askerlerine daha farklı davranacaklardır. 'Barış gücü' kapsamında Irak'a Türkiye de asker gönderebilir. Bu arada, halkın beşerî ihtiyaçlarını basit tedbirlerle karşılayabilir Türkiye, ülkenin siyasî yapılanmasına katkıda da bulunabilir.

Türkiye'yi askerî batağa çekmenin, emin olsunlar, Amerika için de bir yararı yok...

FEHMİ KORU

Künye

Temsilcilikler

AboneFormu

MesajFormu